W piątek, 13 stycznia, w Bytomiu w wieku 83 lat zmarł Zenon Pigoń. Urodził się 29 czerwca 1940 roku w Radziwiłłowie na Wołyniu.
Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2015 roku otrzymał Krzyż Wolności i Solidarności.
Był znanym działaczem „Solidarności” śląsko-dąbrowskiej, założycielem i pierwszym redaktorem naczelnym podziemnego „Głosu Śląsko-Dąbrowskiego”.
Zenon Pigoń – Kim był?
Zenon Pigoń ukończył Studium Nauczycielskiego w Częstochowie, Uniwersytetu Śląskiego na Wydziale Filologii Polskiej.
Od 1962 roku nauczał w Zasadniczej Szkole Górniczej KWK Bobrek w Bytomiu, następnie m.in. w ZSG KWK Powstańców Śląskich. Był przewodniczącym Komisji Okręgowej „S” Pracowników Oświaty i Wychowania Ziemi Bytomskiej, współredaktorem niezależnego pisma „Dążenia”, redaktorem naczelnym miesięcznika „Konkretnie”, członkiem Krajowej Rady Sekcji OiW, wiceprzewodniczącym Sekcji Regionalnej OiW. Był także członkiem MKS w Bytomiu, został internowany w Ośrodku Odosobnienia w Zabrzu-Zaborzu.
W 1982 roku został aresztowany i osadzony w Areszcie Śledczym w Katowicach, skazany na 2 lata więzienia w zawieszeniu na 4 lata. W wyniku rewizji prokuratorskiej Sąd Najwyższy nakazał odwieszenie wykonania kary, jednak wykonywanie kary odroczono ze względu na stan zdrowia. Wtedy też został zwolniony z pracy.
Od 1983 roku był redaktorem naczelnym podziemnego „Głosu Śląsko-Dąbrowskiego”. W latach 1989-1991 sprawował mandat poselski z listy KO „S”, członek OKP, w Komisji Edukacji, Komisji Zdrowia oraz Komisji Kultury i Środków Przekazu.
W 1992 roku został pełnomocnikiem burmistrza Tarnowskich Gór ds. oświaty. W latach 1993-1995 był naczelnikiem Wydziału Edukacji, w latach 1996-2003 naczelnik Wydziału Kultury i Sportu Urzędu Miejskiego. Od 1992 roku w PChD, następnie PPChD, przewodniczący Krajowej Komisji Rewizyjnej. Członek Stowarzyszenia Obywatelski Klub Parlamentarny, Stowarzyszenia Represjonowanych w Stanie Wojennym Regionu Śląsko-Dąbrowskiego.
Od 2003 roku przebywał na emeryturze. Za działania został odznaczony Krzyżem Kawalerskim (2007 r.) i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2020 r.), a w 2015 roku otrzymał Krzyż Wolności i Solidarności.
