Magdalena Szafron miała 48 lat kiedy choroba nowotworowa odebrała jej życie. Śmierć dobrze znanej i cenionej naczelniczki Wydziału Kultury i Sportu w starostwie bieruńsko-lędzińskim wstrząsnęła mieszkańcami całego regionu. Wszyscy cenili Magdalenę Szafron za jej miłości do ludzi, bijące od niej ciepło i pogodę ducha. Magdalena Szafron była matką dwóch córek w wieku 16 i 14 lat. Była też córką Alojzego Lyski, znanego regionalisty oraz pisarza. W ostatnich dniach Alojzy Lysko zdecydował się upublicznić list, który tuż przed śmiercią napisała jego córka. Opublikowała go redakcja portalu Nowe Info.
List pożegnalny Magdaleny Szafron to wzruszające świadectwo miłości do ludzi, do rodziny, do Boga. To też ważny apel do wszystkich, którzy smucą się z powodu śmierci Magdaleny Szafron.
Poniżej pełna treść listu pożegnalnego Magdaleny Szafron:
"Odchodzę. Choroba nie ma litości. Medycyna bezradna. Czas się żegnać. Czas dziękować Panu Bogu za dar życia i miejsce urodzenia – moje umiłowane Bojszowy.
Dziękuję za jasne słońce, za radosną pieśń wiatru, deszcz, zapachy kwiatów i ziół. I za białe brzozy na polach, za świerki strzeliste w lesie. I za Beskidy, które widzę z okna. Za ciszę w kościele, czyjś tam szept, kolorowy promyk z witrażu Św. Trójcy.
Dziękuję za wspaniałych rodziców, dobrotliwość ojca, mądrość matki, za szczęśliwe dzieciństwo wśród sióstr i braci, za chrzest i komunię świętą, niezapomniane wesele w gronie kochanych ludzi.
Dziękuję za dom wzniesiony przez męża, wszystkie jego troski i starania, za szczęście zakochania, zdrowe i szczęśliwe córki, za każdą kromkę zapracowanego chleba.
Za dźwięk pięknego słowa, za melodię śląskich pieśniczek, wzniosłe symfonie Beethovena, ulubione „Wołanie miłości” Martiniego, za moje niezaśpiewane a wymarzone arie. I za wzruszenia przy lekturze książek mojego ojca.
Dziękuję za szumiące łany zbóż, wszystkie zielone wiosny i złote jesienie, za czar zimowej nocy, tajemną mowę gwiazd, nuty kolęd przy choince. Za każdy przeżyty rok.
Dziękuję za czystość oczu dobrych ludzi, za wszelką dobroć, jaką od nich zaznałam, za wszystkie radości, smutki i cierpienia.
Dziękuję za wiarę i tęsknotę do błękitu. Teraz tam podążam. Muszę się rozstać z ziemskim światem. Idę na spotkanie z tymi, którzy żyli przede mną. Idę do Tego, który mnie stworzył.
Odchodzę, a was, którzy jeszcze w drodze, proszę: – Bądźcie dobrzy dla siebie! Cieszcie się każdą chwilą i nie myślcie o śmierci. Ona przyjdzie sama według wyroków Bożych."
