Panny liczyły sztachety w płocie, które miały w zasięgu rozciągniętych rąk – jeśli liczba kołków była parzysta, dziewczyna miała wyjść za mąż w nadchodzącym roku. Innym wariantem było potrząsanie płotem i nasłuchiwanie, skąd dobiega szczekanie psa, co oznaczało, że z tamtej strony miał przyjść kawaler.

W tę magiczną noc wróżono także z mirtu, którego dwa listki puszczano na wodę w miednicy i obserwowano ich ruchy – gdy się połączyły, wróżyły szybkie wesele.

Dziewczęta zdejmowały także lewe buty i ustawiały je naprzemiennie w kierunku drzwi wejściowych. Dziewczyna, której but jako pierwszy przekroczył próg, miała najwcześniej wyjść za mąż. Podobnie działała wróżba z rzucaniem butów za siebie w stronę drzwi – but, który upadł przodem do wyjścia, był zwiastunem rychłego zamążpójścia.

Gdy wosk przybrał kształt dziecka, psa bądź kota, miał wróżyć staropanieństwo lub problemy przed zamążpójściem. Kształt mężczyzny lub ptaka zwiastował miłosne powodzenie. Chłopcy wierzyli natomiast, że ładnie ulany woskowy kwiat obiecywał piękną wybrankę serca.