Z miejsca można skojarzyć nazwę z pierścieniem. Co bardziej śmiali mówią, że to pierścień władzy Surona, a sama nazwa ma genezę z miksu języków polskiego i czeskiego. Prawdziwe pochodzenie jest tak naprawdę trudne do ustalenia, choć najbardziej prawdopodobna teoria mówi o tym, że jest to pochodna od wyrazu "pierść", co oznacza "Grudę urodzajnej ziemi". Wspomniany wcześniej "pierścień", w sensie "pierść" jest używany do określenia rodzaju gleby, w tym próchnicy. 

Genezy nawy tej miejscowości, która znajduje się w powiecie żywieckim w gminie Rajcza, może zaskoczyć każdego, kto właśnie to czyta.  Mianowicie, nazwa wzięła się od... źródeł solankowych, które tam niegdyś eksploatowano. Sól uzyskiwano tam przez odparowanie wód solankowych. W ten sposób sól warzono do 1808 roku. Jednak władze austriackie nakazały w roku 1823 zabudować słone źródło a prymitywny szyb zasypać.

Co ciekawe, na początku XX wieku, dokładnie w latach 1920–1930, w okolicach Soli poszukiwano... ropy naftowej. Natomiast w latach 1947-1950 na głębokości około 1300 m nawiercono cieplicę chlorkowo-sodową. 

Z jednej strony nie trudno się domyśleć, że nazwa może pochodzić od słowa "świnia". I też w tym słowie kryje się prawdziwe pochodzenie nazwy. Z "Dziejopisu Żywieckiego" Andrzeja Komonieckiego można przeczytać  „… iż w tym potoku najwięcej świń dzikich najdowano i łowiono, przy tym także mieszczanie żywieccy świnie do Kiełbaszowa, lasu swego, goniąc na bukwie, tam stanowiska przy lesie swoim miewali”. 

Sama wieś znajduje się w powiecie żywieckim i mówi się o niej, że jest jedną z najbardziej urokliwych w tej części Beskidu Śląskiego. 

Słuchając tego słowa, przychodzi na myśl od razu szept zaklęcia albo... dźwięk mokrych kaloszy. Jedną z teorii pochodzenia nazwy jest ta mówiąca o tym, że nazwa może pochodzić od czeskiego słowa šálša, co oznacza wodę stojącą, albo grząski teren. 

Wieś znajdziemy w powiecie tarnogórskim, w gminie Zbrosławice. 

Ktoś powie - to brzmi jak bardzo święte miejsce. Ktoś dostrzeże w tym nutę ironicznej pobożności. Nazwa może mieć związek z imieniem "Świętosz" i to z niej się wywodzić. W 1295 w kronice łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol."Księdze uposażeń biskupstwa wrocławskiego") miejscowość wymieniona jest jako villa Swentossonis w ustępie villa Swentossonis et suorum nepotum decima solvitur more polonico. W okresie narodowego socjalizmu Niemcy zmienili w 1936 historyczną nazwę Schwientoschowitz epizodyczną nazwą ahistoryczną Einhof. Po wojnie przywrócono oryginalną nazwę, czyli Świętoszowice.

Nazwa brzmi dość mrocznie, nawet złowrogo, jakby określało miejsce pełne niebezpieczeństw i grasujących wilków. Taka geneza nazwy tej miejscowości znajdującej się w powiecie gliwickim nikogo nie powinna zaskakiwać. I jest w tym całkiem sporo prawdy. Według niemieckiego nauczyciela Heinricha Adamy’ego nazwa miejscowości wywodzi się od polskiej nazwy drapieżnika wilka.  W swoim dziele o nazwach miejscowości na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu wymienia on najwcześniejszą nazwę wsi jako Wilcza podając jej znaczenie „Wolfsdorf”, czyli po polsku „Wieś wilków”. 

Wrzosy znajdują się w dwóch miejscach w województwie śląskim: w powiecie kłobuckim, w gminie Przystajń... w powiecie kłobuckim w gminie Popów. Geneza nazwy tych wsi jest nieznana, ale silnie kojarzy się z kwiatami, co brzmi nawet romantycznie. Brzmi też jak nazwa nowoczesnego SPA albo perfum. Można też oczywiście pójść najprostszą drogą i po prostu uznać, że nazwa wzięła się z tego, że te tereny gęsto porastały wrzosy. Nazwa jest zatem silnie związania z naturalnym krajobrazem terenu, gdzie powstały te wsie. 

Co tu robi Zabrze - ktoś spyta? Ano to, że pochodzenie tej nazwy jest częściowo owiane tajemnicą, częściowo przez lata obowiązywała błędna interpretacja genezy powstania tej nazwy, a jeszcze... No, po kolei. Przez lata sądzono, że nazwa wzięła się z dość prostego i logicznego słowotwórstwa, czyli "za brzegiem" - bo tak się mówiło, że Zabrze leży za brzegiem. 

Światło na powstanie nazwy Zabrze rzuca "Rejestr Ujazdu", dokument powstały  bądź pod koniec XIII wieku (lata 1290-1295), bądź na przełomie XIII/XIV wieku (lata 1295-1305). Zabrze występuje w nim pod nazwą „Sadbre”, która oznacza miejsce za debrami, czyli porosłymi dołami z płynącym wśród wzgórz strumieniem.

Tu skojarzenia mogą być oczywiste [żaba], jak i trochę mniej oczywiste [podmokłe, nieprzyjazne miejsce, gdzie bytują... żaby]. W "Dziejopisie Żywieckim" autor, Andrzej Komoniecki o Żabnicy pisze, że nie nie ma tutaj zielonych żab, tylko chropowate przez kamienistą rzekę i od "najlepszej i najlżejszej wody". 

Inna teoria głosi, że nazwa mogła się wziąć od potoku Bystra, która dawniej nazywała się Złotna.Potok ten prawdopodobnie zyskał swoją nazwę ze względu na występowanie w nim śladów złota aluwialnego.