Sernik to sernik z Polski, wywodzący się z dawnych tradycji chrześcijańskich i żydowskich. Robi się go z jajek, cukru i twarogu – twarogu, który od setek lat jest używany w deserach. Uważa się, że sernik powstał w XVII wieku, kiedy król Jan III Sobieski przywiózł ze sobą recepturę po zwycięstwie nad Turkami pod Wiedniem.

Obecnie istnieje wiele odmian sernika, niektóre pieczone, niektóre niepieczone, ale zwykle robi się go na warstwie kruchego ciasta. Często do sernika dodaje się również rodzynki, sos czekoladowy lub owoce, a jeden z najpopularniejszych wariantów deseru ma na spodzie biszkopt, który jest pokryty galaretką i owocami.

Pavé to popularne brazylijskie warstwowe ciasto deserowe, które przypomina tiramisu i nie wymaga pieczenia. Ten tort warstwowy składa się z kombinacji herbatników biszkoptowych, śmietany, jajek, skondensowanego mleka i czekolady. Jest to tradycyjny deser w Brazylii, gdzie każde gospodarstwo domowe ma swoją własną odmianę, więc istnieją przepisy między innymi na truskawkę, ananasa, białą czekoladę, kokos i orzeszki ziemne.

Ważne jest tylko, aby podawać ciasto na zimno i cieszyć się jego wyjątkowymi smakami, teksturami i odmianami.

W Japonii znany jako sernik sufletowy, a poza Japonią jako sernik bawełniany lub sernik japoński. Ten lekki i puszysty deser powstaje poprzez dodanie ubitych białek do ciasta (jaja, mleko, cukier, serek śmietankowy), a następnie pieczenie w kąpieli wodnej.

Japoński sernik jest bardziej puszysty i biszkoptowy niż zwykły sernik i czasami jest spożywany na zimno, ale większość ludzi woli jeść go prosto z piekarnika, gdy jest jeszcze gorący, więc prawie rozpływa się w ustach. Został stworzony przez japońskiego szefa kuchni Tomotaro Kuzuno, który w latach 60. wyjechał do Niemiec i tam poznał käsekuchen, rodzaj niemieckiego sernika.

Jednym z najpopularniejszych szwedzkich deserów jest bogate ciasto czekoladowe znane jako kladdkaka. Ta klasyczna szwedzka kreacja łączy jajka, kakao (lub czekoladę), masło, cukier i mąkę w gęsty i soczysty deser. Podczas pieczenia ciasto powinno zawsze pozostać wilgotne w środku, podczas gdy zewnętrzna warstwa zamienia się w cienką, chrupiącą panierkę.

Ponieważ ciasto jest niesamowicie gęste i zwykle ciężkie od gorzkiej czekolady lub kakao, zwykle posypuje się je delikatną warstwą cukru pudru i tradycyjnie podaje z kleksem lodów lub bitej śmietany. Jest to jeden z najbardziej lubianych szwedzkich deserów, zwykle spożywany podczas fika, tradycyjnej szwedzkiej przerwy na kawę.

Znany również jako vdolek, pecák lub lopaták, Valašský frgál to tradycyjnie robione okrągłe słodkie ciasto z dodatkami, produkowane w regionie Morawskiej Wołoszczyzny w południowo-wschodniej części Republiki Czeskiej.

Ciasto ma średnicę około 30 centymetrów i po całkowitym upieczeniu ma złocisty kolor. Na powierzchni znajduje się kruszonka, którą można dodatkowo posypać cukrem, cynamonem i piernikową bułką lub skropić masłem. Prawie połowa gotowego produktu (42-48%) to polewa, którą można zrobić z suszonych gruszek (najpopularniejsza odmiana), dżemu, owoców, twarogu, maku, orzechów włoskich, kapusty, kalarepy czy marchwi.

Prosty deser typowy dla kuchni gwatemalskiej, pastel de banana to domowy bananowy biszkopt. Ciasto o łagodnym bananowym smaku i subtelnej słodyczy jest zazwyczaj przygotowywane z połączenia bananów (zarówno rozgniecionych, jak i pokrojonych), mąki, jajek, masła, sody oczyszczonej, cukru i soli.

Mieszankę często wzbogaca się dodatkiem esencji waniliowej, choć można też użyć esencji bananowej, czekolady, a nawet posiekanych orzechów. Plasterki pieczonego ciasta bananowego są zwykle spożywane na deser lub jako słodka przekąska o dowolnej porze dnia, a często podawane są posypane cukrem pudrem.

Znany jako sękacz w Polsce i šakotis na Litwie, ten słynny placek drzewny jest istotną częścią tradycyjnej kuchni polskiej i litewskiej. Ciasto przygotowywane z gęstego ciasta, które wielokrotnie wylewa się na obracający się poziomy rożen, często powoli piecze się w piekarniku lub bardziej tradycyjnie na otwartym ogniu.

Podczas pieczenia kremowe ciasto jajeczne powoli spływa po bokach, tworząc rozpoznawalny kształt tego słodkiego przysmaku. Chociaż powszechnie uważane za to samo ciasto, sękacz i šakotis mają pewne różnice. Ta pierwsza jest zwykle opisywana jako bardziej miękka, delikatniejsza wersja, podczas gdy šakotis jest zwykle gęstsza i bardziej dekoracyjna.

Przetłumaczony jako ciasto czekoladowe, ten argentyński deser bez pieczenia został zainspirowany kuchnią włoską i wzorowany na słynnym włoskim tiramisu. Składa się z trzech argentyńskich podstawowych składników: herbatników czekoladowych, kajmaku i twarogu.

Ciasteczka są zmiękczane w mleku i przekładane kombinacją serka śmietankowego i kajmaku. Kształty chocotorty mogą być różne, a herbatniki mogą być nasączone mlekiem czekoladowym, kawą, a nawet likierem kawowym. Najpopularniejsza teoria na temat jego pochodzenia głosi, że został wymyślony w ramach kampanii marketingowej promującej czekoladowe ciasteczka Chocolinas, a receptura znalazła się na opakowaniu.

Sernik nowojorski różni się od innych serników głównie ciężką i gęstą konsystencją, która sprawia wrażenie wyjątkowo gładkiej i bogatej. Jego smak powinien być słodki i pikantny, a nie cytrusowy, ciągnący się lub skrobiowy. Uważa się, że pierwszy sernik w stylu nowojorskim zrobiła Restauracja Junior’s w latach 50.

Magiczna formuła obejmuje ciężką śmietanę, jajka, wanilię, serek śmietankowy i (opcjonalnie) kwaśną śmietanę, podczas gdy podstawa składa się zwykle ze spodu biszkoptowego lub krakersa graham.

Kiedy szef kuchni Jean-Georges Vongerichten przez pomyłkę wyciągnął przed czasem swój czekoladowy biszkopt z piekarnika, nie wiedział, że to szczęście w nieszczęściu. Przez pęknięcie w górnej warstwie ciasta nagle wypłynęła płynna czekolada.

I chociaż Jacques Torres, francuski szef kuchni i producent czekolady, twierdził, że takie ciasto istniało już we Francji, to właśnie Vongerichten sprawił, że ciasto z roztopionej czekolady, popularnie nazywane ciastem lawowym, stało się światową sensacją, najpierw w Stanach Zjednoczonych, a później pozycją obowiązkową w menu wielu szanowanych, ekskluzywnych restauracji.

Niemieckie ciasto jabłkowe to zachwycające połączenie gęstego, maślanego ciasta i pokrojonych w plasterki, połówki lub kostki jabłek. W zależności od regionu ciasto często posypuje się cukrem cynamonowym, posypuje kruszonką lub oblewa kremem o smaku waniliowym.

Tradycyjnie pieczona w okrągłych foremkach szarlotka w plasterkach jest zwykle spożywana jako sycący popołudniowy deser, często łączony z kawą lub herbatą.

Niemiecka wersja ciasta na rożnie, znana jako baumkuchen, to tylko jedno z wielu podobnych ciast w całej Europie. Istnieją różne sprzeczne teorie na temat jego pochodzenia – jedna wskazuje na niemieckie miasto o nazwie Salzwedel w XIX wieku, podczas gdy inne mówią, że jest potomkiem węgierskiego tortu weselnego.

Ciasto – zwykle zrobione z mąki, jajek, cukru, wanilii, soli i masła – jest cienko pokrywane na rożnie, który obraca się nad źródłem ciepła. Przed nałożeniem każdej nowej warstwy poprzednia musi całkowicie wyschnąć. Po pokrojeniu ciasto ma cudowną konsystencję i wygląd, który przypomina słoje, stąd jego nazwa – baumkuchen lub placek drzewny.

W najprostszej formie bibingka to proste ciasto filipińskie, które składa się z mąki ryżowej i wody. Początkowo przygotowywano go w glinianych garnkach wyłożonych liśćmi bananowca, które nadawały potrawie charakterystyczny, dymny smak. Uważa się, że Bibingka pojawiła się pod wpływami kulinarnymi obcych krajów, a pierwsza pisemna wzmianka opisująca podobny tort pochodzi z 1751 roku.

Na przestrzeni dziejów bibingka była dostosowywana z dodatkowymi składnikami, a obecnie jest zwykle przygotowywana z mlekiem, jajkami, mlekiem kokosowym, cukrem i masłem, podczas gdy współczesne odmiany mogą obejmować wszystko, od tartego sera, solonych jaj kaczych lub wiórków kokosowych, po różnorodne różne słodkie i słone dodatki.

Ten popularny polski tort składa się zwykle z dwóch warstw ciasta ptysiowego połączonych grubą warstwą kremowego kremu o smaku waniliowym. Sporadycznie dolna skorupa jest zastępowana kruchym ciastem, a górna jest zawsze przygotowywana z ciasta ptysiowego.

Posypany cukrem pudrem nierówny wierzch ciasta przypomina ośnieżone Karpaty, stąd nazwa. Choć niewiele wiadomo o jej pochodzeniu, najwcześniejsza wzmianka o karpatce pochodzi z 1972 roku. Uważana za bliską krewną bardziej popularnej kremówki, ciasto to jest podstawowym produktem w polskich cukierniach, ale jest też popularnym domowym ciastem deser.

Pão de Ló de Ovar może być najsłynniejszym portugalskim ciastem, którego historia sięga XVIII wieku, kiedy to było robione w klasztorach przez zakonnice. Najwcześniejsza pisemna wzmianka o tym biszkopcie pochodzi z 1781 r., z księgi zatytułowanej Irmandade dos Passos, w której mówi się, że pão de Ló de Ovar było słodyczą ofiarowaną kapłanom, którzy brali udział w procesji i nieśli święte figury w czasie Wielkiego Tygodnia.

Ten kremowy biszkopt jest tradycyjnie wytwarzany z jajek, cukru i mąki, a dziś często można go zobaczyć na większości targów spożywczych w Portugalii. Ciasto jest popularne w całym kraju, nie tylko w gminie Ovar, gdzie jest tradycyjnie produkowane.

Oryginalny Sachertorte to najsłynniejsze austriackie ciasto. Jest to klasyczny, warstwowy czekoladowy biszkopt, cienko pokryty wysokiej jakości dżemem morelowym i pokryty polewą czekoladową. Mówi się, że Sachertorte smakuje najlepiej, gdy towarzyszy mu mała chmurka niesłodzonej bitej śmietany z boku.

Został wynaleziony w 1832 roku przez Franza Sachera, cukiernika księcia Clemensa Lothara Wensela Metternicha, ówczesnego kanclerza Austrii. Książę zapragnął nowego ciasta, a wówczas 16-letni Sacher zobowiązał się do stworzenia czegoś nowego ze składników łatwo dostępnych w kuchni.

Ciasto wiśniowe Schwarzwald to popularny niemiecki deser składający się z biszkoptów czekoladowych, które są pokryte bitą śmietaną i ozdobione wiśniami nasączonymi wiśniówką. W niektórych odmianach wiśniówką nasączane są także warstwy czekolady lub bita śmietana.

Po złożeniu ciasto jest bogato dekorowane bitą śmietaną, wiórkami czekoladowymi i wiśniami. Wśród licznych teorii na temat jego wynalezienia wciąż toczy się dyskusja, czy ciasto zostało stworzone przez cukiernika Josefa Kellera, czy cukiernika Erwina Hildenbranda.

Kasutera to tradycyjny japoński biszkopt z cukru, mąki, jajek i syropu skrobiowego. Ta specjalność Nagasaki jest wytwarzana wyłącznie z pianki jajecznej, bez dodatku masła ani oleju, i ma miękką, wilgotną i gąbczastą konsystencję. Ciasto jest również znane jako Castella i zostało przywiezione do Japonii w XVI wieku przez portugalskich kupców.

Jego nazwa pochodzi od pao de Castela, co oznacza chleb z Kastylii. Obecnie często można znaleźć kasutera Nagasaki w wielu odmianach, o smakach takich jak czekolada, zielona herbata matcha, brązowy cukier lub miód. Jest to popularny prezent i miła pamiątka dla przyjaciół lub krewnych.

Sernik po niemiecku to tradycyjny deser składający się z cienkiej warstwy kruchego ciasta, na wierzchu kremowej kombinacji twarogu, jajek i (czasami) różnych owoców. Choć käsekuchen często porównywany jest do klasycznego amerykańskiego sernika, zastosowanie lekko kwaśnego twarogu daje lekki, przepyszny smakołyk, który doskonale łączy w sobie słodko-kwaśny smak.

Zwykle podawany posypany cukrem pudrem, käsekuchen to klasyczny niemiecki deser, który jest powszechnie spożywany jako codzienna przekąska obok kawy lub herbaty.