Legendarni piłkarze, którzy wystąpili na Stadionie Śląskim

Przez wielu uważany za jednego z najlepszych piłkarzy w historii piłki nożnej. Dwukrotny zdobywca Złotej Piłki (1957, 1959). Z Realem Madryt pięć razy zdobył Puchar Europy, czyli dzisiejszą Ligę Mistrzów.  Ośmiokrotnie wygrał ligę hiszpańską, raz zdobył Puchar Króla i Puchar Interkontynentalny. 

Z reprezentacją Argentyny zdobył Copa America. Późniejszą karierę reprezentacyjną kontynuował z Hiszpanią. 

Piłkarz z Korei Południowej jest od lad jedną z najjaśniejszych gwiazd angielskiej Premier League. W Azji już dziewięciokrotnie był wybierany najlepszym piłkarzem kontynentu, co sprawia, że już teraz, mimo wciąż czynnej kariery, jest uznawany za jednego z najwybitniejszych piłkarzy tego kontynentu. 

„Morderca o twarzy dziecka” to przydomek, jaki nadano mu w czasach gry w Manchesterze United. To jeden z najwybitniejszych norweskich piłkarzy i legenda Czerwonych Diabłów, z którymi sześciokrotnie zdobywał mistrzostwo Anglii, dwukrotnie Tarczę Wspólnoty i Puchar Anglii. Raz wygrał Ligę Mistrzów oraz Puchar Interkontynentalny. 

Portugalczyk, choć jest u schyłku kariery, nadal ma chęć na kolejne trofea. Przeciwko reprezentacji Polski zagrał na Stadionie Śląskim tylko raz, w 2006 roku, kiedy Polska wygrała 2:1. Był to tak naprawdę początek jego bogatej w sukcesy kariery, choć miał już wtedy na koncie wicemistrzostwo Europy. Trzy mistrzostwa Anglii, dwa Hiszpanii, dwa Włoch, cztery zdobyte Ligi Mistrzów czy pięciokrotny zdobywca Złotej Piłki. Do tego mistrz Europy, wielokrotny król strzelców czterech lig. Lista jego sukcesów jest naprawdę ogromna. Obecnie uznawany za jednego z kilku najlepszych piłkarzy w historii piłki nożnej. 

Jedynym Ukraińskim piłkarzem, który prawdopodobnie zawsze będzie stawiany wyżej, jest Oleg Błochin, który zresztą dla Shevchenki był wzorem. Ukształtował go piłkarsko natomiast Walery Łobanowski, pod okiem którego Shevchenko dojrzał na tyle, aby trafić do Ac Milan, gdzie został legendą. To z tym klubem zdobył najważniejsze trofea i wyróżnienia w karierze, czyli mistrzostwo Włoch, Ligę Mistrzów i Złotą Piłkę. Największy sukces reprezentacyjny to ćwierćfinał mistrzostw świata w 2006 roku. 

Legenda włoskiej i światowej piłki. Bezdyskusyjnie wybierany najlepszym obrońcą wszechczasów we włoskiej piłce i na świecie. We wszelkich zestawieniach najlepszych jedenastek w historii piłki, zawsze jest dla niego miejsce. No i najważniejsze - legenda Milanu, gdzie spędził całą swoją karierę piłkarską. Z tym klubem zdobył siedem tytułów mistrzowskich oraz pięć razy wygrał Puchar Europy. Swoją karierą przebił swojego utytułowanego ojca Cesare Maldiniego. 

Rysą na karierze Maldiniego jest brak tytułów z reprezentacją. Był wicemistrzem świata i Europy, zdobywał też brąz na tych turniejach, ale złota nigdy się nie doczekał. 

Denis Law jest jednym z trzech piłkarzy (także George Best i Bobby Charlton) umieszczonych na pomniku United Trinity przed stadionem Old Trafford w Manchesterze. Choć na liście osiągnięć klubowych ma tylko dwa mistrzostwa Anglii, a indywidualnie Złotą Piłkę, to przez wielu jest uważany za jednego z najlepszych, stu piłkarzy w historii piłki. 

Przeciwko Polsce zagrał w 1966 roku i nawet zdobył bramkę. 

Jeden z najlepszych bramkarzy XXI wieku, ale uznawany również za jednego z najlepszych na tej pozycji w historii piłki. Lwią część kariery spędził w Chelsea FC, gdzie zdobył trzy razy mistrzostwo Anglii oraz podniósł Puchar Mistrzów. Z reprezentacją zajął 3. miejsce na mistrzostwach Europy w 2004 roku. 

Po zakończeniu kariery piłkarskiej, karierę sportował kontynuował grając w hokeja. 

Mistrz Świata z 1978 roku. Sporą część kariery spędził w Argentynie. Europa usłyszała o nim, gdy dołączył do hiszpańskiej Valencii, której pomógł zdobyć m.in. Puchar Króla i Puchar Zdobywców Pucharów, a także Superpuchar UEFA. Jedyne mistrzostwo kraju zdobył grając w River Plate Buenos Aires. 

Legendarny belgijski bramkarz, który największe sukcesy klubowe święcił z Bayernem Monachium. Z reprezentacją był wicemistrzem Europy w 1980 roku. 

Można mówić wiele o jego charakterze, ale piłkarskiego kunsztu nie sposób mu odmówić. Piłkarski obieżyświat, który niemal w każdym klubie pozostawił po sobie dobre wrażenie, jeśli chodzi o liczby. Bo jeśli chodzi o charakter, to różnie z tym bywało. Był królem Paryża i Mediolanu i to w dwóch klubach, ale na ten moment jest bardziej szanowany w czerwono-czarnej części tego miasta, zwłaszcza za zasługi w przywróceniu klubu do dawnej świetności i odzyskania mistrzostwa Włoch. Co ciekawe, poza Manchesterem United i Los Angeles Galaxy i Malmo FF, w każdym klubie zdobywał tytuł mistrza kraju. Zdobył przynajmniej jeden tytuł w sześciu różnych klubach.